دعوای مهمان و صاحبخانه
خداوند دو علم را پیش روی بشر گذاشت: یکی علم درون یکی علم بیرون.
در #علم_بیرون، آنچه انسان در حوزه و دانشگاه و اینها می خواند، می فرمایند اینها علومی اند که مهمان شما هستند. در سوره «نحل» این بیان را فرمود که ﴿وَاللَّهُ أَخْرَجَکُم مِّن بُطُونِ أُمَّهَاتِکُمْ لَا تَعْلَمُونَ شَیئًا﴾ یعنی از این علوم حصولی و علوم عادی هیچ چیز نمی دانستید. اینها علوم بیرونی است که انسان در حوزه یا دانشگاه یاد می گیرد.
یک سلسله #علوم_درونی هستند که صاحبخانه اند؛ فرمود: ﴿ وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها ٭ فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها﴾؛ آنها سرمایه اولیه اند. به ما فرمود آنچه در بیرون هست که یاد می گیرید چه در حوزه و چه در دانشگاه، اینها مهمان اند،
درسی بخوانید که با صاحبخانه بسازد،
وگرنه درگیر می شوید! این گرفتاری هست، همیشه دعواست!
این غوغا و آشوبی که در دل های افراد هست، در اثر جنگی است که بین مهمان و میزبان است؛ درسی خوانده که با صاحبخانه نمی سازد. برای اینکه صاحبخانه تقویت بشود انبیا را فرستاده است؛ انبیا (علیهم السلام) آمدند که فتیله این چراغ درون را بالا بکشند: «وَ یُثیروا لَهُم دَفائِنَ العُقول»؛
انبیا آمدند این درون را ثوره کنند شکوفا کنند انقلاب کنند تا آنچه که بذر است که خدا کاشته، به ثمر نشیند. این در همه بشرها هست چه غربی چه شرقی؛ اگر با فطرت اینها هماهنگ کار کنید، اینها زود می پذیرند.
هیچ وقت #کودک دروغ نمی گوید، مگر اینکه ما دروغ گفتن را به او یاد بدهیم! تربیت #انسان سخت نیست چون سرمایه در او هست، ما باید بکوشیم که از بیرون مزاحم پیدا نکند، وگرنه
حق را، صدق را، خیر را، حَسن را همه می پذیرند.
آیت_الله_جوادی_آملی
