آرامش خدایی

((بسم الله الرحمن الرحیم))
قل اعوذ برب الناس.1. ملک الناس.2. اله الناس.3.
بگو: پناه می برم به خدای مردم.1. به مالک مردم .2. به -خدا- و معبود مردم.3.
در اینجا روی سه صفت از اوصاف بزرگ خداوند -ربوبیت . مالکیت و الوهیت- تکیه شده که هر سه ارتباط مستقیمی با تربیت انسان و نجات او از چنگال و سوسه گران دارد .
بی گمان کسی که به این صفات سه گانه مومن باشد و خود را با هر سه هماهنگ سازد از شر وسوسه گران در امان خواهد بود.
البته منظور از پناه بردن به خدا این نیست که تنها با زبان این جمله را بگوید بلکه باید با عقیده و عمل نیز خود را در پناه خدا قرار دهد. مانند اینکه از راهههای شیطانی وافکار و تبلیغات شیطانی و مجالس و محافل شیطانی خود را کنار بکشد.

در درس تفسیر آیة الله جوادی آملی دامت افاضاته مطلب جالبی در تفسیر آیات اول تا پنجم سوره ی مبارکه ی احزاب مطرح شد …………………..
- ممکن نیست خدای سبحان عالم دنیا را طوری خلق کند که کسی محتاج نباشد ? این ممکن نیست ?‌برای اینکه کودکان داریم ؛سالمندان داریم ؛ افراد بی سرپرست داریم ؛افراد بیمار و از کار افتاده داریم ؛ اینها هستند ؛ لازمه ی عالم طبیعت این است ؛ این فقر طبیعی است که هست و لاریب فیه و نقصی نیست اما آنچه که مهم است فقر اقتصادی است نه فقر طبیعی ؛ همه ی ما مسئولیم که نگذاریم کسی فقیر باشد اگر وجوه شرعی پیش ماست که باید بدهیم ؛ نشد به نحو واجب کفایی واجب را تآمین بکنیم دیگر ؛ فقر اقتصادی در اسلام بالکل به نحو سالبه ی کلیه ممنوع است اما فقر طبیعی که قابل پیشگیری نیست که ؛ کسی مثلا بچه نباشد ؛ کسی مریض نشود ؛ کسی پیر مرد نشود ؛ اینها که نیست که ؛ فقر اقتصادی را ذات اقدس اله فرمود
اگر کسی خودش می داند و دیگری نمی داند واجب عینی است و اگر چند نفر می دانند واجب کفایی است ؛اگر وجوه شرعی ؛زکاة و امثال ذالک دارند که از آن راه باید بدهند ؛ اگر نشد باید از راه دیگر تأمین بکنند .
ا

درد و دل طلبگی با امام زمان………………
سلام آقا جان خوبی؟
خوب میدانم
بیشتر از همه از دست من دلگیری
من که با اسم یه طلبه چه ها که نکردم..
چه اشکا که فقط به خاطرگناهان من ریختی…
چه شبها که دستای مهربونت رو به آسمون بزرگ خدا بالا گرفتی
و به خاطر گناهان من ازش خواستی که منوببخشه..
من رو ببخش خدایا ببخش….
چقدر اشک ریختم که طلبه بشم … بهم دادی ….
چقد گفتم این درس سخته نمیکشم..
مغزمو کار انداختی..
چقد گفتم و گفتم و گفتم و گله کردم ولی شما بازم مثل همیشه
برام هم آقا بودی… هم بابا بودی…هم استادبودی…
من نمی فهمم که تنهایی شما یعنی چی؟
نمی فهمم ….
چقد تنهایی و من بی خیال…
بابای مهربونم …
منو ببخشش به خاطر…
به خاطر کم کاریهام..به خاطر اینکه درد آدم رو نفهمیدم..
به خاطر اینمه باهات رفیق نشدم…
منو به خاطر همه ی گستاخی هام ببخش
و بزار که بازم سربازت بمونم…
هرچند نالایقم اما تو به من این لیاقت رو دادی..
بزار بازم برای تو بنویسم..
برای تو غریب آشنا…

صابئین در قرآن کریم
در قرآن کریم به ترتیب در آیات ذیل اشاره به صابئین گردیده است: «إِنَّ الَّذِینَ آَمَنُوا وَالَّذِینَ هَادُوا وَالنَّصَارَى وَالصَّابِئِینَ مَنْ آَمَنَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآَخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ» (بقره، 62)، «إِنَّ الَّذِینَ آَمَنُوا وَالَّذِینَ هَادُوا وَالصَّابِئُونَ وَالنَّصَارَى مَنْ آَمَنَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآَخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ» (مائده، 69) و «إِنَّ الَّذِینَ آَمَنُوا وَالَّذِینَ هَادُوا وَالصَّابِئِینَ وَالنَّصَارَى وَالْمَجُوسَ وَالَّذِینَ أَشْرَکُوا إِنَّ اللَّهَ یَفْصِلُ بَیْنَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّ اللَّهَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ» (حج، 17). اینکه قرآن کریم به این قوم اهمیت قائل بوده و سه بار نامشان تکرار شده است، دلیل بر این است که آنها در عصر نزول قرآن قومی مشهور و دارای جمعیت زیادی بوده ­اند وگرنه قرآن اعتنایی به آنها نمی­کرد و در ردیف ادیان بزرگ یهود و نصاری نمی­شمرد. فخررازی می­گوید: صابئین از صبأ مشتق شده که به معنی خروج از دین به دین دیگر است، عربها پیامبر اسلام را به این جهت «صابئی» می­نامیدند که دینی برخلاف ادیان آنها آورده بود و این کلمه درباره ستارگان هم به کار می­رود: «صبأت النجوم» وقتی که ستارگان از مطلعهای خود طلوع می­کنند (الهامی، 1379ش، ص22). در تفسیر زمخشری آمده است: صابئیان قومی هستند که از آئین یهودیت و مسیحیت برگشته و فرشتگان را پرستش می­کردند. واژه «صبأ» به معنی خارج شدن از دین است (زیدان، ص161). آلوسی می­گوید: صابئیان چند دسته هستند، گروهی ستارگان و گروهی بتان را می­پرستند و هرکدام از این دو گروه نیز دسته ای مختلفی دارند (همان، ص162). ابوالفتوح رازی در ذیل آیه 62 بقره می­نویسد: والصابئین اهل مدینه «صابین» می­خوانند، بی همزه و باقی قرّاء با همزه خوانند و اصل او من صَبا یصبو (ناقص واوی) إذا مال و خرج من دین إلی دین (وقتی از دینی به دین دیگر بگراید و بیرون رود) و با همزه هم این معنی را دارد (صبأ یصبئا) و صبأ لغة فی صبا (صبا لغتی در اصل صبا یصبو است) … و علما خلاف کردند در ایشان که کی بودند و دین ایشان چه بود؟ سدی گفت: ایشان قومی­ اند از اهل کتاب و ذبایح ایشان ذبایح اهل کتاب بود. عبدالله بن عباس گفت: ذبایح ایشان حلال نباشد و با ایشان مناکحه نشاید کردن. مجاهد گفت: ایشان اهل کتاب نِه­اند، بل قبیله­ای از شامند میان گبرکی و جهودی، ایشان را دینی نیست (و این مذهب ابوحنیفه است). قتاده و مقاتل می­گویند: قومی ­اند که به خدای تعالی مقرّند و فرشتگان را پرستند و زبور خوانند و نماز کنند به سوی کعبه، از هر دینی چیزی گرفته­اند. محمد بن قرطبی در تفسیر خود آورده است: درباره صابئین اختلاف شده است: سدی گفته: آنها طایفه ­ای از اهل کتاب هستند. این قول را اسحاق بن راهویه نیز انتخاب کرده است. ابن منذر و اسحاق گفته­اند: ذبایح آنها اشکال ندارد؛ زیرا طایفه­ ای از اهل کتابند. ابوحنیفه گفته: ذبایح آنها و ازدواج با زنان آنها بی­ اشکال است. خلیل گفته: آنها قومی هستند که دینشان شبیه دین نصاری است، الا اینکه قبله آنها به سوی جنوب است و گمان می­کنند آنها بر دین حضرت نوح هستند. مجاهد و حسن و ابن ابی نُجیح گفته­ اند: آنها قومی هستند که دینشان از دین یهود و مجوس ترکیب یافته است، ذبایح آنها خورده نمی­شود. ابن عباس گفته: نکاح زنانشان جایز نیست، حسن نیز همین را گفته است و قتاده گفته: آنها قومی هستند که ملائکه را عبادت و ستایش می­کنند و به سوی قبله نماز می­خوانند و زبور تلاوت می­کنند و پنج نوبت نماز بجا می­آورند. زیاد بن ابی­سفیان آنها را دید و خواست جزیه را از آنها بردارد؛ زیرا دید که آنها ملائکه را عبادت می­کنند. قرطبی پس از نقل این اقوال، می­گوید: اما آنچه از مذهب آنها به دست آمد ـ چنان که بعضی از علمای ما ذکر کرده­اند ـ آنها موحد هستند، منتها به تأثیر ستارگان هم معتقدند و بنابراین هنگامی که القادربالله از حکم آنها پرسید، ابوسعید اصطخری به کفر آنها فتوا داد (الهامی، 1379ش، صص15و16). در قرآن کریم در این سه آیه به صابئین اشاره شده است، ولی در سنت نبوی چیزی مبنی بر اینکه صابئیان جزء اهل کتاب به حساب می­آیند، وارد نشده است و یا اینکه مثل اهل کتاب باید با آنها رفتار شود، همان­طوری که در مورد مجوسیان وارد شده است (زیدان، ص167).

سخنان امام علی (علیه السلام) درباره تعلقات دنیوی
امام علی (علیه السلام) افراد انسان را به رهروان یک قافله تشبیه مى‏کند که از گذرگاههاى سخت مى‏ گذرند و آنها که در تجمل‏ پرستى فرو مى‏روند و بارهاى سنگین را بدون دلیل بر دوش مى ‏گیرند در زیر آنها زانو خواهند زد و در بیابان زندگى تنها خواهند ماند و به سر منزل سعادت نخواهند رسید.
امام علی(علیه السلام) در خطبه 21 نهج البلاغه می فرمایند: «فَاِنَّکُمْ لَوْ عایَنْتُمْ ما قَدْ عایَنَ مَنْ ماتَ مِنْکُمْ لَجَزِعْتُمْ وَ وَهِلْتُمْ وَ سَمِعْتُمْ وَ اَطَعْتُمْ، وَلکِنْ مَحْجُوبٌ عَنْکُمْ ما قَدْ عایَنُوا، وَ قَریبٌ ما یُطْرَحُ الْحِجابُ. وَ لَقَدْ بُصِّرْتُمْ اِنْ اَبْصَرْتُمْ، وَ اُسْمِعْتُمْ اِنْ سَمِعْتُمْ، وَ هُدیتُمْ اِنِ اهْتَدَیْتُمْ. بِحَقٍّ اَقُولُ لَکُمْ: لَقَدْ جاهَرَتْکُمُ الْعِبَرُ،وَ زُجِرْتُمْ بِما فیهِ مُزْدَجَرٌ، وَ ما یُبَلِّغُ عَنِ اللّهِ بَعْدَ رُسُلِ السَّماءِ اِلاَّ الْبَشَــرُ»
ترجمه این عبارت این است: «اگر شما آنچه را مردگان شما دیدند مشاهده مى کردید به شیون مى نشستید و اندیشناک مى شدید و مستمع حق گشته به اطاعت برمى خاستید، ولى آنچه آنان دیدند از دید شما پوشیده است و به زودى پرده ها برداشته مى شود.(اى مردم) بینایتان کردند اگر بنگرید، و شنوایتان نمودند اگر بشنوید، و هدایتتان کردند اگر هدایت پذیرید، به درستى مى گویم: عبرتها براى شما آشکار است و به چیزى که عامل بازدارنده است نهى شدید، و پس از فرشتگان آسمان از جانب خداوند جز انسانِ (واجد شرایط) تبلیغ حق نمى کند.»به نحو سالبه کلیه هیچ لذتی برای مؤمن به اندازه لذت مرگ نیست، اگر به ما گفتند دنیا مسافرخانه است یعنی همین آن وقت آدم راحت زندگی می‌کند.

سبکبار شوید تا به قافله برسید
سید رضى مى ‏گوید: این سخن امام(علیه السلام) پس از سخن خدا و پیغمبر(صلی الله علیه و آله وسلم) با هر سخنى سنجیده شود بر آن برترى‏ خواهد داشت و از آن پیشى خواهد گرفت و اما جمله‏ «تخففوا تلحقوا: سبکبار شوید تا به قافله برسید» کلامى کوتاه تر و پر معنى ‏تر از آن شنیده نشده، چه کلمه ژرف وعمیقى!؟ چه جمله پر معنى و حکمت‏ آمیزى است که تشنگى دانش را بر طرف مى‏کند؟
«تخففوا تلحقوا…» این دو جمله کوتاه که در حقیقت از دو کلمه تشکیل ‏شده همان طور که مرحوم سید رضى اشاره مى‏کند بیش از آنچه تصور شود عمیق ‏و جالب و پر معنى است. در این جمله امام(ع) افراد انسان را به رهروان یک قافله تشبیه مى‏کند که از گذرگاه هاى پر پیچ و خم و گردنه‏هاى سخت و صعب العبور مى‏گذرند، آنها که بارشان سنگین باشد در این پیچ و خم ها وا مى‏مانند و در میان بیابان تنها و مواجه با انواع خطرها خواهند بود، همین طور آنها که در زندگى در تجمل‏پرستى فرو مى‏روند و بارهاى سنگین و مختلفى را بدون دلیل بر دوش مى‏گیرند، بالاخره در زیر آنها زانو خواهند زد و در بیابان زندگى یکه و تنها فرو خواهند ماند و هرگز به سر منزل سعادت نخواهند رسید: آرى سبکبار شوید تا به قافله برسید!

اخلاق، تعلقات دنیوی را کم می کند
منظور امام(ع) از سبکبار بودن، کم کردن تعلقات دنیوی است، آیت الله جوادی آملی یکی از مهمترین روشهای کاهش تعلقات دنیوی را اخلاق می داند. ایشان می فرمایند: اخلاق سهم تعیین‌کننده در دو چیز دارد: یکی اینکه به انسان می‌فهماند از خدا چه بخواهد یکی اینکه به انسان می‌فهماند چطور بخواهد. گفتند چیزی بخواهید که بماند و می‌ماند و با شماست و شما را یاری می‌کند و همراهی می‌کند. برخی از امور است که ما آنرا رها می‌کنیم آن ما را رها نمی‌کند همین تعلقات مالی است معنای مرگ این نیست که آن پزشک معالج گواهی دفن بدهد این یک مرگ طبی است که انسان را دفن می‌کنند معنای مرگ، انتقال از دنیا به برزخ است ولی این انتقال کار آسانی نیست.
هر کسی به آسانی وارد برزخ نمی‌شود، اینکه می‌گویند سَکَرات الموت فشار جان دادن ناظر به همین بخش است.
مشکل ما در حال مرگ این است که ما این مواد را رها می‌کنیم ولی تعلق به این مواد ما را رها نمی‌کند درد ما از اینجا شروع می‌شود، چرا یک معتاد را گرفتند دردش شروع می‌شود برای اینکه متعلق عادت را از او می‌گیرند (یک) تعلّق همچنان باقی است (دو) تعلق بدون متعلق دردآور است (سه). ما که می‌میریم همه مواد را از ما می‌گیرند (یک) تعلق مانده است (دو) تعلق بدون متعلَّق، فشارآور و دردآور است این همان فشار جان دادن است (سه)

لوازم زندگی زینت شما نیستند
اخلاق کاری که می‌کند می‌گوید آنچه جزء لوازم زندگی است تهیه کن ولی متعلق به آنها نباش آنها را به دل راه نده آنها زینت شما نیستند کل آنچه در زمین است زینت زمین است ﴿إِنَّا جَعَلْنَا مَا عَلَی الْأَرْضِ زِینَةً لَّهَا﴾[1] نه «لکم» اگر باغ است اگر راغ است و اگر خانه است و اگر فرش است و اگر اتومبیل است همه اینها زینةالأرض است نه زینةالإنسان ﴿إِنَّا جَعَلْنَا مَا عَلَی الْأَرْضِ زِینَةً لَّهَا﴾ نه «لکم» آنکه در سورهٴ مبارکه حجرات است مشخص کرد فرمود: ﴿حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإِیمَانَ وَزَیَّنَهُ فِی قُلُوبِکُمْ﴾[2]

این زینت جان شماست جمال جان شماست جلال جان شماست با شما هم هست شما را آبرومند می‌کند پس زینةالأرض مشخص است زینةالسماء هم مشخص شد اگر کسی به این فکر بود که به زیر آورد چرخ نیلوفری را بر فرض با سفینه‌ها وارد کرات دیگر شد این ستاره‌ها را هم تسخیر کرد باز زینت انسان این ستاره و شمس و قمر نیست فرمود: ﴿إِنَّا زَیَّنَّا السَّماءَ الدُّنْیَا بِزِینَةٍ الْکَوَاکِبِ﴾[3] اینها زینةالسماء هستند نه زینةالانسان، زینت انسان همان حقیقتِ ادراک و علم و معرفت و ایمان است که با اوست ﴿حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإِیمَانَ وَزَیَّنَهُ فِی قُلُوبِکُمْ﴾ اخلاق این چیزها را به آدم می‌فهماند آدم راحت زندگی می‌کند .