آرامش خدایی

مرثیه‌ای برای ققنوس‌های سوخته…
خیره می شوم به تصاویر زنان شوی مرده جاشوانی که سوختند…،فکر می کنم به ملوانانی که دل به دریا زده بودند برای کسب روزی حلال… و به لطف شبکه های اجتماعی و رسانه ها، خبرها را یکی یکی می خوانم. توی سرم مدام کمانچه می نوازد.
تصویر مرثیه‌ای برای ققنوس‌های سوخته…
به لحظه های آخر فکر می کنم. به لحظه های جان دادن. به انتظار، به بلاتکلیفی زنان و مادران ایستاده بر ساحل. جنوبی ها رسمی دارند وقتی صیادی به قصد صید روزی از دریا به آب می زند اگر برنگشت و خبر برسد شناورش غرق یا دچار سانحه شده برایش مراسم زار می گیرند؛ مراسمی آیینی- اسطوره ای که معمولا هم جواب داده است.
افراد معینی را صدا می کنند و این مردان شروع می کنند بر لب آب به دمام زدن .آن قدر دمام می زنند که دریا می گردد جنازه ها را هر کجای گستره اش باشد، پیدا می کند و می آورد لب ساحل همان جایی که دمام می زنند. آهای دریا! نمی شنوی؟ صدای دمام زنی زنان و مادران را نمی شنوی؟ توی قفسه سینه هر ایرانی، هر مادری وهر پدری، هزار دمام دم گرفته و می کوبند.
بشنو نا رفیقی نکن. هشتاد میلیون ایرانی بر دمام قلب هایشان کوبیده اند که عزیزانشان را برگردانی.دریا … دریا … دریا… ( اینجای یادداشت کلمه ها روی مانیتور محو می شوند. مات می شوند. کلمه ها خمیری می شوند و سر می خورند. انگار از روی مانیتور دارند می ریزند روی میزم. می نویسم دریا … یک موج می خورد توی صورتم.
صورتم خیس است. دارم اشک می ریزم. می روم بیرون، توی تراس تا چشم های خیسم را همکارانم نبینند). همین الان بیرون بودم . از تراس به خیابان نگاه می کردم. آدم ها می آیند. آدم ها می روند. ماشین ها هم . من از دلشان خبر ندارم، یعنی کی الان دارد به ملوان ها فکر می کند؟ برگشته ام. دلم طاقت نمی آورد.شبکه های اجتماعی را مرور می کنم. همه پست گذاشته اند. گرافیست ها دست به کار شده اند. شاعرها احتمالا تا امشب چیزی خواهند گفت.
سانچی بار نفت داشت و سی و دو جوان رعنای بالابلند که ماه ها از خانواده شان دور بودند و هر از گاهی با سلفی ای و چیزی، دل ساحل نشینان را خوش می کرده اند. به جنازه‌های سوخته فکر می کنم. به بوی چرب نفت، به توده عظیمی که ثانیه به ثانیه در حال غرق شدن است و به همراهش استخوان های عزیزان ما را هم می برد که خاطره کند.
دلم برای خودش یک سانچی است.به خانواده هایشان فکر می کنم که حتی مزاری از عزیزانشان ندارند که شب های جمعه به زیارت اهل قبور بروند و دلی سبک کنند.
حامد عسکری - شاعر

ان الله یحب المتوکلین

ان الله یحب المتوکلین

تنها مرکب راهوار!

امام حسن عسکری(علیه‌السلام) می فرمایند: « اِنَّ الوُصُولَ اِلَی اللهِ عَزَّوَجَلَّ سَفَرٌ لا یُدرَکُ اِلّا بِامتطاءِ اللَّیلِ … » ؛ یعنی رسیدن به لقای خداوند سفری است که تنها مرکوب راهوار آن شب زنده‌داری است؛ گرچه این حصر اضافی است نه حقیقی، لیکن نکاتی که از این حدیث شریف که از غرر روایات اهل بیت وحی است، استفاده می‌شود، عبارت است از: یک) وصول به لقای حق ممکن است، نه ممتنع. دو) وصول به لقای خدا با حرکت و سلوک است، نه با سکون و تحجّر. سه )راه وصول طولانی است و مرکب راهوار می‌طلبد. چهار) چون خدا همه جاست و با همه چیز است، وصول به لقای او هجرت از همه جا و ترک همه چیز است. پنج) نماز شب نیرومندتر از نماز روز بوده و جهش آن در این سیر دراز میسور است. شش) «سرّ صلات» همانا وصول به معبود است؛ چنان‌که بعضی از بزرگان فرموده‌اند که «صلات مشعر به وصل است».

[ مقدمه آیت الله جوادی آملی در کتاب سرّالصلوة امام خمینی ، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی ،چاپ شانزدهم ، 1392 ، ص 12 ]

چرا همه از مرگ می ترسند
«مرگ» واژه ایست که کمتر کسی با شنیدن آن لحظه ای توقف نمی کند و به آن نمی اندیشد! راستی شما چطور درباره مرگ می اندیشید؟ آیا منتظر آن هستید؟ شاید از آن می ترسید! آیا تاکنون درباره «مرگ آگاهی» چیزی شنیده اید؟ این نوشتار می کوشد به موضوع مهمی چون مرگ به عنوان یک امر اجتناب ناپذیر پرداخته و زوایای گوناگون آن را از منظری نو مورد بررسی قرار دهد.
هراس از مرگ
مردمااین روزگار سخت از مرگ می ترسند و شنیدن سخنانی درباره آن برایشان دشوار است. اما حقیقت آن است که زندگی انسان با مرگ در آمیخته است و بقایش با فنا. پیش از ما میلیاردها نفر بر روی این کره ی خاکی زیسته اند و پس از ما نیز.
اما چرا هراس از مرگ وجود دارد و آدمی می ترسد با این امر اجتناب ناپذیر مواجه شود؟ واقعیت آن است که عواطف انسانها از محبت و نفرت گرفته تا ترس و خشم همگی بر اساس دیدگاه و تفکر آنها نسبت به موضوعات گوناگون ایجاد می شوند.
به عبارت واضح تر احساساتی چون ترس ناشی از اندیشه آدمی درباره آن امر است و انسانها معمولا از چیزهایی که برایشان ناشناخته است می ترسند! ترس کودکان از تاریکی شب و یا وحشت از دیو و غول همگی به دلیل ناشناخته بودن آنهاست.
مردمان از مرگ می ترسند زیرا این پدیده را نمی شناسند و مرگ هراسی بیماری شایع روزگار ماست! چون ما مرگ را نمی شناسیم. پس از آن غول بی شاخ و دمی می سازیم که ما را به ورطه فنا و نابودی خواهد کشاند و ما نمی خواهیم فنا و نابود شویم. پس از آن می هراسیم!
اما اگر اولیای خدا در جستجوی فنای فی الله هستند، بقای حقیقی را طلب کرده اند. بودنی را که از دسترس مرگ و فنا و رنج و غصه و شکست دور باشد. به سخن علی علیه السلام گوش بسپاریم: دلهاتان را از دنیا بیرون کنید، پیش از آنکه بدن های شما را از آن بیرون ببرند
مرگ نزدیک است…
اما حقیقت آن است که با همه هراس از مرگ، او به ما نزدیک است و نفس های انسان گام هایی است که به سوی مرگ برمی دارد. این بیان نورانی از امیرالمؤمنین حضرت علی(علیه السلام) است. اگر کمی بیندیشیم درمی یابیم که زندگی این عالم در میان دو عدم معنا می گیرد؛
عالم پس از مرگ همان عالم پیش از تولد است و انسان در بین این دو عدم فرصت زیستن دارد. زندگی دنیا با مرگ در آمیخته است؛ روشنایی هایش با تاریکی، شادی هایش با رنج، خنده هایش با گریه، پیروزی هایش با شکست، زیبایی هایش با زشتی، جوانی اش با پیری و بالاخره وجودش با عدم. حقیقت این عالم فنا است و انسان را نه برای فنا، که برای بقا آفریده اند:
خلقتم للبقا لا للفناء واسمعو دعوة الموت آذانکم قبل ان یدعی بکم؛ دعوت مرگ را به گوش گیرید، پیش از آنکه مرگ شما را فرا خواند.پس باید دیدگاهمان را درباره آن تغییر دهیم تا پذیرای آن باشیم و همواره برای آن آماده! تعجب نکنید!
پیشوایان ما از این هم فراتر رفته اند! آنها فقط آماده برای مرگ نبودند بلکه منتظر آن هم بودند! نه اشتباه نکنید آنها از همه مردمان هم بهتر زندگی می کردند و به واسطه مرگ آگاهی که داشتند دیدگاهشان درباره مرگ با ما بسیار متفاوت بود!