آرامش خدایی

امیرمومنان علی(ع) در وصیت خود به فرزندش امام حسن‌مجتبی(ع)، ویژگی‌های جوان را در همان آغاز، این‌گونه برشمرده که «المَولُودِ المُوَمِلِ مَا لاَ یُدرِکُ؛ به فرزندی در کانون آرزوهای دست نیافتنی».
جوان، سرشار از امید و آرزوست، این آرزوها دائماً از ذهن و ضمیر او می‌جوشد و در رودخانه وجودش سرازیر می‌شود و اگر کنترل نشود چونان سیلی ویران‌گر، همه‌جا را به نابودی می‌کشاند و همین، ترسناک‌ترین چیزی است که امیرمؤمنان علی(ع) از آن بیمناک است و مسلمانان را این‌گونه هشدار می‌دهد: «وَ اِنَّ اَخْوَفَ مَا اَخافُ عَلَیْکُمُ خَصلَتَانِ اتِّبَاعُ الْهَوَى وَ طُولُ الاَْمَلِ؛ بیشترین چیزی‌که در مورد آن بر شما ترسناکم دو صفت است: پیروی از هوا و هوس و آرزوهای طولانی».
اصلِ آرزو، امر ناپسندی نیست، بلکه داشتنِ آرزوهای طولانی و دراز و دست‌نایافتنی، هلاک‌کننده است. انسانِ هوشیار، در همان دوران جوانی از آرزوهای خیالی، می‌پرهیزد و هرچه از عمرش می‌گذرد از آرزوهای خود می‌کاهد تا در پیری و در آستانه مرگ، جز اندیشه مرگ و عاقبت اعمال، هیچ چیزی ذهن او را مشغول نسازد.«السَالِکِ سَبِیلَ مَن قد هَلَکَ؛ سالک راه تباه شدگان».
روزهای عمر، همچون ابر در حال گذر و چون باد در حال وزیدن و همانند برق در حال جهیدن و سپس خاموش شدن است. جوانان با وجود طراوت و شادابی، راه هلاک را می‌پیمایند و هر روز و ساعت، پا در مسیر پیران می‌گذارند و از رودخانه این جهان عبور می‌کنند.ای خنک آنان که گذرا بودن این رودخانه را می‌بینند.