آرامش خدایی

لطیفه ادبی خواندنی از قرآن کریم
علّامه حاج میرزا ابو الحسن شعرانى رضوان الله تعالى علیه در تعلیقه ‏اى بر ترجمه نفس المهموم فرموده است:
(ملحد) گفت: در قرآن است که‏ عَلَیْها تِسْعَةَ عَشَرَ (المدثر- 31)، (نوزده نگاهبان بر جهنّم گماشته‏ اند)، این عدد براى چیست؟
گفتم: عدد را گاه براى مبالغت آورند و غرض بخصوص آن عدد نیست.
چنان‏که فرمود: إِنْ تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ سَبْعِینَ مَرَّةً فَلَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ‏ (التوبة- 80)، اگر هفتاد بار استغفار کنى براى ایشان خدا آنان را نیامرزد.
و در محاورات گوییم: ده بار ترا دعوت کردم به خانه من نیامدى. صد بار ترا نصیحت کردم نشنیدى.
گفت: نوزده عدد اندک است و مبالغه را نشاید.
گفتم: مبالغت در هر جا به تناسب محل است، بر در زندان دو پاسبان بس است هرچند هزار کس به درون باشند، پس نوزده در اینجا مبالغه را کافى است.
گفت: گیرم که چنین است نوزده چرا اختیار افتاد، ده چرا نگفت؟
گفتم بزرگتر عددى که ممکن بود در سیاق آیت‏ها آورده شود آورد، زیادتى مبالغت را که فواصل همه “راء” است‏ “إِنَّهُ فَکَّرَ وَ قَدَّرَ، فَقُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ، ثُمَّ قُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ، ثُمَّ نَظَرَ، ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ” و همچنین تا “لوّاحة للبشر، علیها تسعة عشر” (که در آخر همه آیات حرف “راء” است).
و در اینجا از عشر تا تسعة عشر هریک را مى‏ فرمود مناسب بود، و “تسعة عشر” (نوزده) بزرگ تر عدد مناسب بود، آن اختیار افتاد.
چون این بشنید سخت شگفت آمدش و گفت: بسیار در آیات قرآن تفکّر مى ‏کنید.
گفتم: قرآن براى همین آمد که تفکر کنند در آن، قوله تعالى: أَفَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلى‏ قُلُوبٍ أَقْفالُها.
منبع: هزار و یک کلمه، کلمه 231.